بررسی شاخص های برنامه ریزی شهری موثر در ارتقا امنیت زنان در فضاهای عمومی با رویکرد مشارکتی( نمونه موردی : بخش مرکزی شهر تهران)

با توجه به اهمیت موضوع امنیت در سعادت انسان‌ها و آسیب‌پذیری ویژه زنان، موضوع امنیت شهری با رویکرد جنسیتی در این پژوهش بررسی شده است. روند کار شامل بررسی مبانی و تجارب مرتبط، مفهوم‌سازی، استخراج ابعاد و شاخص‌ها، اعمال آنها در قالب پرسشنامه(طیف لیکرت)، تعیین حجم نمونه و سنجش‌های آماری در محدوده‌ای به عنوان نمونه میدانی(جنوب خیابان امام‌خمینی) و در‌نهایت ارائه راهکار‌های پیشنهادی در طرح‌های شهری می‌باشد. فرضیه اصلی این پژوهش عبارتست "به نظر می‌رسد بین میزان تردد و احساس امنیت درک‌شده زنان در هر یک از فضاهای شهری رابطه مستقیمی وجود دارد ". که با استفاده از آزمون T میزان امنیت و تردد زنان در هریک از پهنه‌های محدوده مطالعات میدانی سنجیده شده و سپس رابطه بین آنها به تفکیک هر پهنه بررسی شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که هر‌چه میزان تردد زنان در پهنه‌های مورد‌مطالعه بیشتر بوده است میزان احساس امنیت بیشتری داشته‌اند. همچنین بررسی شاخص‌های مدل مفهومی تجربی حاکی است با افزایش میزان خوانایی و آشنایی فضا، ارتقای شهرت (خوشنامی و یا بدنامی) فضا‌ها، نظارت بر فضا و دسترسی به امداد، ارتقای حیات شبانه فضا و کارایی حمل‌و‌نقل عمومی میزان احساس امنیت درک شده از فضا افزایش می‌یابد.